(این رمان به صورت کامل قرار داده شده است)

نه من دل به تو می دهم و نه تو دل به من،

نه من عاشق تو می شوم نه تو عاشق من …

نه تو می گویی دوستم داری ،

نه من به تو می گویم ،

نه تو می گویی دلخوشی ات منم ،

نه من به تو می گویم …

از هم فاصله می گیریم و رقتن را بهانه می کنیم،

به جای خیره شدن به چشمان هم ،

آسمان و دریا را نظاره می کنیم …

از هم دور می شویم و خودمان را عادت می دهیم،

شب که می شود بی آنکه بدانیم ،

هوس با هم بودن را می کنیم …

اما هر دو یک چیز را خوب می دانیم

که همدیگر را دوست داریم،

دنیایمان به هم تعلق دارد،

از اینکه به خاطر حادثه ای

اشک در چشمان یکی از ما بنشیند ،

از غصه می میریم …

پس تکلیف من و تو چیست ،

این همه دلتنگی برای کیست ؟

وقتی از عشق گریزانیم ،

این ادعا که با همیم عاشقی نیست !

بیا این بار که همدیگر را دیدیم ،

برای یک بار روبروی هم بنشینیم …

تو بگو زندگی ،

من می نویسم زندگیم تویی ،

تو بگو عشق ،

من فریاد می زنم عشقم تویی …

من می گویم تنها ،

تو بگو تنهایی بی من،

من می نویسم دلتنگ ،

تو بگو همیشه دلتنگی بی من …

دنیا که به آخر نمی رسد !

اینگونه خیره در نگاه عاشقانه هم ،

در یک کلمه ،

اعتراف احساسمان را ببینیم …